شعر//

گزیده ای از مثنوی بلند جناب حر(ره) که توسط حاج علی انسانی سروده شده است

ديد خود را در کنار نور و نار

با خدا و با هوي در گير و دار

گفت از چه زار و در وا مانده اي

کاروان راهي و درجا مانده اي

نيست اين در بسته راهت مي دهند

دو جهان با يک نگاهت مي دهند

غرقه خود را ديد و از بهر حيات

دست و پا زد سوي کشتي نجات

تائبم بگشا به رويم باب را

دوست مي دارد خدا توّاب را

اي سراپا آبرو خاکم به سر

پيش زهرا آبرويم را مبر

بعد از اين خشکيده بر لب خنده ام

بسکه از طفلان تو شرمنده ام

مهربان آلوده ام پاکم نما

زير پاي زينبت خاکت نما

ديد حر از پاي تا سر حُر شده

سنگ جسته گوهر خود ، دُر شده

رو به سويش کرد شاه عالمين

گفت با حر اينچنين مولا حسين

با سپاهت راه ، سد کردي به من

نيستي بد گر چه بد کردي به من

تو نبودي قلب پر غم داشتم

در سپاهم حُر تو را کم داشتم

ما پي امداد تو بر خواستيم

گر تو پيوستي به ما ، ما خواستيم

عذر کمتر جو که در اين بارگاه

عفو مي گردد به دنبال گناه

توبه را ما ياد آدم داده ايم

ما برائت را به مريم داده ايم

مُرده را ما خود مسيحا مي کنيم

درد را عين مداوا مي کنيم

نيستي در بين ما ديگر غريب

دوست مي دارم تو را مثل حبيب

سربلندي خصم دون پستت گرفت

خاک پاي مادرم دستت گرفت

گر چه صد جرم عظيم آورده اي

غم مخور رو بر كريم آورده اي

آب از سر چشمه ي تو گل نبود

سركشي از نفس بود از دل نبود

تو بدي كردي ولي بد نيستي

خوب دادي امتحان رد نيستي

گفت مس رفتم طلا بر گشته ام

نه طلا بل کيميا برگشته ام

از درش اکسير اعظم رفتم

يک نگه کرد و دو عالم يافتم

از ميان خيمه هاي بوتراب

يک صدا مي آيد آنهم آب آب

من نه باکم از هزاران لشکر است

ترس من از اشک چشم اصغر است

عمو نگاه صمیمانه پدر داری

شکسته بالی و اما هنوز پر داری

دوباره مثل فدیم یتیم خواهم شد

اگر هوای غریبانه سفر داری

اسیر هلهله سایه‌های شمشیری

هزار فتنه نیزه به دور و بر داری

به غیر این همه تیری که سینه‌ات دارد

چه زخم های عمیقی در کمر داری

اگر چه از نفس افتاده هیبت تیغت

ولی ببین دم آخر دو تا سپر داری

عمو به جان رقیه باور کن

میان این همه دشمن تو هم پسر داری

همین که دست من و جان تو به مو بند است

همین که سوی نگاهم نگاه تر داری

برای بردن پیراهن تو آمده اند

مخواه پیکر من را ز سینه برداری

شعر وحید قاسمی برای عبدالله بن حسن عليها السلام

از زبان عبدالله:

لشگریان خیره سر، چند نفر به یک نفر؟

فاطمه گشته خونجگر، چند نفر به یک نفر؟

خواهر دل شکسته اش همره دختران او

زند به سینه و به سر ،چند نفر به یک نفر؟

بین زمین و آسمان جنت و عرش و کهکشان

پر شده است این خبر، چند نفر به یک نفر؟

حور و ملک به زمزمه وای غریب فاطمه

حضرت خضر نوحه گر، چند نفر به یک نفر؟

آه و فغان مادرش به قلب سنگین شما

مگر نمی کند اثر، چند نفر به یک نفر؟

عمو رمق ندارد و همه هجوم می برید

مرد نبوده اید اگر، چند نفر به یک نفر؟